Zaznacz stronę

Społeczny Raport Alternatywny - logoW 2012 roku Polska ratyfikowała Konwencję ONZ o prawach osób z niepełnosprawnością. Władze Polski przygotowały sprawozdanie z realizacji Konwencji. Drugie sprawozdanie przygotowuje Rzecznik Praw Obywatelskich, który ma za zadanie monitorowanie wdrażania zapisów Konwencji.

W tym samym czasie, środowisko organizacji pozarządowych przygotowuje raport alternatywny wobec raportu przygotowanego przez rząd i Rzecznika Praw Obywatelskich. Społeczny raport alternatywny przygotowywany jest przez szerokie forum organizacji pozarządowych związanych ze środowiskiem osób z niepełnosprawnością i współpracujących z nimi ekspertów. Treść raportu będzie szeroko konsultowana, a ostateczna wersja przekazana do Organizacji Narodów Zjednoczonych. Raport alternatywny ma za zadanie odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób zapisy konwencji są wdrażane w Polsce, a w szczególności wskazać, w jakich obszarach nie są wdrażane. Konwencja wskazuje, w jaki sposób mają być wdrażane prawa człowieka w odniesieniu do osób z niepełnosprawnością, a rolą organizacji pozarządowych jest pilnowanie, by zadziałała w Polsce.

Autorzy Raportu: http://konwencja.org/autorzy-raportu/

Poniżej opracowanie mojego autorstwa:

Artykuł 32 – Współpraca międzynarodowa

W 2000 r. Polska przyjęła Deklarację Milenijną, poprzez którą zobowiazała się m.in. do zapewnienia równego statusu kobiet i mężczyzn, poprawy stanu zdrowia, poprawy stanu edukacji. Analiza dotychczasowej polityki państwa i programów mających na celu realizację Milenijnych Celów Rozwoju wskazuje, że uwzględnienie praw osób z niepełnosprawnością jest niedostateczne. Brak jest bowiem informacji o prawach osób z niepełnosprawnością uwzględnionych w dokumentach dotyczacych realizacji Deklaracji Milenijnych Celów Rozwoju (ang. Call for Action Declaration).

Realizacja współpracy o charakterze międzynarodowym w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego w okresie 2007-2013 należy uznać za niedostateczne. Nie wypracowano bowiem skutecznych mechanizmów budowania współpracy międzynarodowej, która w efekcie miałaby przynieść efekty w postaci działań na rzecz osób z niepełnosprawnością. Brakowało przede wszystkim promowania w drodze współpracy ponadnarodowej nowych sposobów zwalczania form dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i wynikajace z niej nierówności na rynku pracy, jak w przypadku Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL. Wypracowane mechanizmy realizacji działań międzynarodowych w projektach w ramach EQUAL nie zostały uwzględnione w nowej perspektywie finansowej 2007-2013. Bliższy założeniom EQUAL’a był Program Inicjatywy Wspólnotowej Interreg ale liczba projektów skierowanych do osób z niepełnosprawnością była niewielka. Analiza dotychczasowych projektów dotyczących problematyki osób z niepełnosprawnością w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego wskazuje, że tylko nieliczne podmioty, głównie organizacje pozarządowe, podjęły się realizacji działań w kierunku wypracowania efektów na poziomie współpracy międzynarodowej.

W zakresie wymiany i udostępniania informacji oraz doświadczeń na polu międzynarodowym i najlepszych praktyk można zauważyć niedostateczną ilość działań. Przedstawiciele Rządu RP uczestniczą w działaniach Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization), Europejskiego Forum Niepełnosprawności (European Disability Forum) czy Rehabilitation International . Spotkań o charakterze międzynarodowym w Polsce od 2013 r., zorganizowanych przeznp. Komisję Polityki Społecznej i Rodziny, Biuro Pełnomocnika ds. Osób Niepełnosprawnych czy państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, odbyło się zaledwie kilkanaście. Brak realnego przełożenia tej współpracy na grunt polityki społecznej w kraju, a przede wszystkim szerszego włączenia organizacji pozarządowych. Brakuje mechanizmów umożliwających realizację działań w ramach współpracy miedzynarodowej przez organizacje pozarządowe.

Brak działań mających na celu umożliwienie realizacji programów i projektów na polu miedzynarodowym skierowanych tylko do osób z niepełnosprawnością oraz zagwarantowania jakiegokolwiek budżetu w celu ich realizacji. Nie ma także działań afirmatywnych mających na celu włączenie najbardziej zagrożonych grup spośród osób z niepełnosprawnością, takich jak kobiety, dzieci, osoby z niepełnosprawnością psychiczną itp.

Ułatwienie współpracy w zakresie badań i dostępu do wiedzy naukowo-technicznej również jest niedostateczna. Realizacja przez Polskę Deklaracji Bolońskiej, w konsekwencji ułatwiła budowanie współpracy międzynarodowej ale ograniczyło się to jedynie do sektora akademickiego. Nieliczne uczestnictwo studentów, doktorantów i kadry akademickiej z niepełnosprawnością w Programie Erasmus pokazało, że należy uwzglednić kwestię niepełnosprawności. Jadnak jak pokazują dotychczasowe doświadczenia młodych naukowców, możliwość uczestnictwa w innych programach umożliwiających uczestnictwo w międzynarodowych projektach naukowych, innych niż Program Erasmus, jest bardzo ograniczone. Nie ma bowiem możliwości sfinansowania specjalnych potrzeb młodego naukowca z niepełnosprawnością, jak np. asystent osoby niewidomej podczas badań terenowych czy tłumacz języka migowego ze znajomością języka angielskiego. Brak jest także mechanizmów umożliwiających skorzystanie ze środków przeznaczonych na realizację badań na poziomie międzynarodowym przez organizacje pozarządowe.
Największą jednak bolączką jest brak osób z niepełnosprawnością w różnorodnych komisjach, komitetach zajmujących się projektowaniem, opracowywaniem i ocenianiem programów i projektów o chrakterze międzynarodowym.

Źródło: http://konwencja.org/uncategorized/fragment-raportu-art-32-wspolpraca-miedzynarodowa/